[SF] รักมั่วๆรั่วกระจายYกระเจิง (2PM.)

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักวุ่นๆ ยุ่งๆ งงๆ -0- ของหนุ่มๆ 2PM.

เนื้อหาเอาฮา ยังไงก็อย่าเครียดนะจ๊ะ^^

อย่าลืมติมตามกันด้วยเน้อ

-----------------------


ตอนนี้กำลังปั่นภาค2นะคะ
ตอน2จะเป็นแนวดราม่าน้ำตาท่วมจอ
ยังไงก็ติดตามและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายตัวเตี้ยๆคนหนึ่ง มีนามว่า ปาร์คแจบอม เค้าเดินอยู่ในทุ่งที่แสนกว้างไกล กับเจ้านายของเค้า ชื่อว่า เจ้าแทค
  แทคยอนหันมาพูดกับแจบอมว่า
“เอ้า เจ้าเจย์ กินหญ้าได้แล้ว”  แจบอมเลยสวนกลับไปว่า
“จะบ้าหรอฮะ นั้นอาหารของเจ้าแทคไม่ใช่หรอฮะ”  แทคยอนได้ฟังดังนั้น จึงโมโหมาก แล้วกดแจบอม ลงกับพื้นทันที
“เจ้าแทคฮะ อย่ากดผมลงกับพื้นสิ” แจบอมเอ่ยขึ้นมาทันที
“ทำไมหล่ะ” แทคยอนถามกลับด้วยความสงสัย
“ก็ผมมีเมนส์” เจ้าแทคตกใจมาก แล้วรีบวิ่งตูดเปิดกลับบ้านไป  ปล่อยเด็กเตี้ยผู้หิวโหย ไว้กลางทุ้งหญ้าเพียงลำพัง
“ฮึก...ฮืออออๆๆๆ เจ้าแทคทิ้งผมอย่างงี้ แล้วใครจะชงกาแฟให้เจ้ากิน  ฮือออ….~~” แจบอมร้องโหยหวน พร้ำเพ้อถึงเจ้าผู้เป็นที่รัก
“เจ้าเด็กเตี้ย เจ้ามาทำอะไรคนเดียวในที่ตรงนี้เนี่ย ไม่รู้หรอ ว่าตอนกลางคืน มันอันตราย”
ชายรูปงามเอ่ยถามเสียงหล่อ
“ฮึก....ท่านเป็นใครหรอฮะ...” แจบอมเงยหน้าขึ้นมามองชายแปลกหน้า และถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ฉัน เจ้าชายนิชคุณ จากเมืองฉี่เฉียงเฉียง โฮ๊ะๆๆ~ “ เจ้าชายคุณเอ่ยตอบพร้อมหัวเราะด้วยความสะใจ(?)
“แล้วเจ้าหล่ะ เป็นใคร มีนามว่าเยี่ยงไร” เจ้าชายถามเด็กเตี้ย
“กระผม อ้ะแฮ่มๆๆ ค่อกๆแค่กๆ ขากถุยๆ ครื่ดดดคร่าดดด แอ้มๆ ผมชื่อปาร์คแจบอมฮะ^^ ” แจบอมตอบคำถามพร้อมส่งยิ้มหวานละลายตับละลายม้าม(?)
ให้  ทำเอาเจ้าชายหัวใจเต้นเป็นจังหว่ะชะชะช้า
เจ้าชายรู้สึกถูกชะตากับแจบอมมาก จึงฉุกกระชากลากถูแจบอมให้กลับเมืองไปด้วยกัน

ณ เมือง ฉีเฉียงเฉียง

แต๊นนนนนนน แต่นแตนแต้นแต๋นนน~ เจ้าชายเสด็จแล้วววว .....แอ้วววว....แอ้ววววว~~
เจ้าชายนิชคุณเดินทอดน่องออกมาจากพระราชวังพร้อมกับนางสนมคนใหม่...ปาร์คแจบอม...
“เจ้าชายเพคะ(?)!!!!~ นางคนนี้มันเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในที่ตรงนี้ได้!!” นางสนมเอกกรีดร้องด้วยความไม่พอใจ
“เงียบหน่าอูยอง เจ้าทำให้ข้ารำคาญนะรู้มั้ย” เจ้าชายใช้สายตามองอูยองด้วยความรำคาญ
“นี่คือนางสนมคนใหม่ของข้า” เจ้าชายโอบกอดแจบอมแน่นขึ้น เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ต่อหน้าคนในตำหนัก
“กรี๊ดดดด!!!~ เจ้าขายเพคะ เจ้าชายทำกับด้งจี้คนนี้ได้ยังไง! ....แก! แกคิดว่าแกแน่มากรึไงห๊า นังเตี้ย!!!” อูยองแหกปากร้องโวยวายทันที เมื่อรู้ว่า จะมีคนมาแย่งเจ้าชายจากหล่อน(?)ไป  พร้อมส่งสายตาที่ทิ่มแทงร่างของแจบอมแทบจะพรุนกรายเป็นสปอนบ๊อบ(?)
“พอได้แล้ว จาง อูยอง!!!! เลิกทำตัวไร้สาระซักที ถ้าเจ้ายังทำตัวแบบนี้ เจ้าได้ถูกไล่ออกจางวังหลวงแน่!!” นิชคุณตะโกนใส่อูยองด้วยความเหลือทน  แล้วรีบจูงแจบอมเข้าไปในห้องทันที [ตั้งแต่เริ่มเรื่องมา เจย์เป็นควายหรือเป็นคนคะเนี่ย= =”:ไรเตอร์]

1เดือนผ่านไป ไวเหมือนเพิ่งตด-3-

ทุกๆวันแจบอมและอูยองต้องคอยรับใช้นิชคุณ ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้ง2คนใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น อูยองเริ่มเห็นความน่ารักของแจบอมขึ้นทุกวัน รอยยิ้มของเจย์ ทำเอาอูยองนอนไม่หลับไป3คืน3วัน 

ปาร์คแจบอม นายทำอะไรกับหัวใจของฉัน ทำไมทุกอย่าง ฉันเห็นเป็นหน้าของนายนะ.... 
.
..
…
“ด้ง...อูยอง....จางอูยอง!~ ”
“มีอะไรเจย์ เรียกเสียงดังไปได้”
“นายเอาขนมไปให้เจ้าชายรึยัง เดี๋ยวท่านก็ทรงกริ้วหรอก” แจบอมเอ่ยเตือนอูยองด้วยความเป็นห่วง ว่าเพื่อนจะโดนทำโทษ
“นายเป็นห่วงฉันรึไง” อูยองถามกลับ พร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มให้
“คะ....ใครจะเป็นห่วงนาย..(_/////_)” แจบอมหลบสายตาลงมา หน้าร้อนขึ้นมาทันที
“หึหึ คร๊าบบๆ~” เมื่อพูดจบ อูยองจึงรีบยกขนมไปให้เจ้าชาย
.......................
“จางอูยอง นายเปลี่ยนไปนะ” นิชคุณมองอูยองด้วยสายตานิ่งเฉย พร้อมเอ่ยถามเสียงเรียบ ทำเอาบรรยากาศในห้องนั้นเย็นขึ้น
“ปะ...เปลี่ยนไปยังไงหรอครับ...” อูยองถามเสียงสั่น
“นายแมนขึ้น ไม่อ่อนหวานเหมือนแต่ก่อน แล้วยังชอบมองเจย์บ่อยๆด้วย-3-“
“เอ่อ....หรอครับ... “
และแล้วทั้งห้องก็เงียบไป
“เจ้าชายครับ คือ...ผมมีเรื่องจะกราบทูล”
“ว่ามา”
“ผม....ตอนนี้...ผมเป็นเมะครับ(_ _)” อูยองตัดสินใจ เอ่ยความในใจออกไปทันที
“ห๊า นะ...นายเมะหรอ=[]=!!!”  นิชคุณร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ครับ ....ผมขอออกจากการเป็นนางสนมของเจ้าชายนะครับ ...”
“กรี๊ดดดด(?) ไปเลยๆๆ ฉันไม่อยากเป็นเคะ~~>[]<”
เมื่อได้ยินดังนั้น อูยองจึงรีบวิ่งออกจากตำหนัก แล้วตรงไปหาแจบอมทันที
“เจย์ ฉันมีเรื่องจะบอก”
“ห๊า มีไรหรอ’ ‘?” แจบอมเอียงคอถามด้วยความน่ารักน่าก(อ)ด อูยองจึงรับจูงเจย์เข้าไปในห้องทันที [แว๊กก ด้งไวไฟไปมั้ย-*-:ไรเตอร์]
“แจบอม ฟังนะ ตอนนี้ ฉันไม่ใช่สนมของเจ้าชายแล้วนะ” อูยองเอ่ยขึ้น พร้อมกับกุมมือของแจบอมทั้งสองข้าง
“ทำไมหล่ะ”
“เพราะฉันเป็นเมะ”
“ห๊า0[]0”
“และฉันก็รักเธอ...” พูดจบ อูยองก็เข้าประกบจูบแจบอมทันที ลิ้นร้อนเข้าไปหาความหวานในโพลงปาก ดึงลิ้นอีกฝ่ายมาพันเกี่ยวอย่างร้อนแรง มือหน้าเลื่อนไปโอบกอดร่างเตี้ยให้แนบแน่นยิ่งขึ้น  ทำเอาแจบอมแทบจะไปกองกับพื้น
“อื้ออ...” แจบอมร้องประท้วงในลำคอ  อูยองจึงค่อยๆผละจูบออกมาอย่างเสียดาย
“หวานจัง^^ “ อูยองเอ่ยบอกพร้อมยิ้มหวาน ทำเอาอีกคนหน้าแดงจนแทบจะระเบิดออกมา
“บ้า...ด้งบ้า>///////<”
“คิกๆ ผมรักเจย์น๊า เจย์รักผมมั้ย “
“อื้ม.....”
“ว๊ากกกกกกกกกกก!!! จริงอ่ะ โอ้ พระเจ้า! ขอบคุณสวรรค์ แทงกิ้วนรก ฮี้ววว~” อูยองแหกปากร้องออกมาด้วยความดีใจ แล้วเซิ้งกระติบ(?)อย่างเมามันส์ทันที
เมื่อเจย์เห็นดังนั้น จึงรีบออกมาซื้อของที่ตลาดทันที เพราะกลัวจะเห็นภาพบาดตาบาดปอดไปมากกว่านี้-3-

ณ ตลาดสด

“เฮ้ คนน่ารักคนนั้น สนใจซื้อเนื้อควายซักกิโลมั้ยครับเบบี๋ ปิ้งๆ”  คนขายเนื้อตะโกนเรียกแจบอม พร้อมส่งสายตาหวานเยิ้ม
“เรียกผมหรอ” แจบอมเดินไปถาม
“เยสแหมน  สนใจเนื้อควายมั้ยครับ เอาไปหมักกับกิมจิ แซบหลายๆนะเออ” คนขายเนื้อหน้าหล่อ รีบพรีเซ้นสินค้าของตนเองทันที
“อืม....ก็น่าลองนะ”    แจบอม เลือกเนื้อควายอย่างตั้งใจ(?) คนขายเนื้อรูปหล่อจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างสนใจ

คนไรว๊า ทั้งเตี้ยทั้งน่ารัก แอบล่ำด้วย อ้ะฮึ่ยย สเป็ค จ๊วบบ ~

“คุณครับ ...คุณครับ....คุณ!!!!!!” แจบอมตะโกนเรียกคนขายเนื้อเสียงดัง
“ครับๆๆ มีไรครับ” คนขายเนื้อสะดุ้งตื่นจาภวังค์ทันที
“ผมขอเนื้อควายซัก2โลนะครับ^^ “ แจบอมบอกคนขายพร้อมส่งยิ้มละลายทางช้างเผือกไปให้ ทำเอาคนขายเนื้อมือไม้อ่อนทันที
“เอ่อ....คุณครับ คุณชื่ออะไรหรอ” คนขายเนื้อตันสินใจเอ่ยถามคนน่ารักตรงหน้าไป
“ผมหรอ...ผมชื่อปาร์ค แจบอมฮะ แล้วคุณหล่ะ”
“ผม...อีจุนโฮครับผม^^”
“อ้ออ...ครับๆ^^ “
“อ้ะนี่ครับ เนื้อควาย2โล คุณภาพดีเยี่ยม เอาหน้าหล่อๆของผมเป็นประกันได้ ฮี้ๆ “
“ค๊าบบบๆ~^^ ....ทั้งหมดเท่าไหร่หรอครับ”
“อู๊ยยย ผมไม่คิดตังหรอกครับ แต่ขอเป็นเบอร์โทรของคุณแทนได้มั้ยเอ่ย กิ้วๆ”
“ฮ่าๆ คุณนี่รั่วแหกจริงๆ ครับๆ นี่เบอร์ผมนะ 083-137-1023”  [อยากลองโทรก็โทรดูนะ เพราะไรเตอร์มั่วเบอร์ เอาเลขคู่เอสเจที่จิ้นมาต่อกัน เอิ๊กก :ไรเตอร์] แจบอมตัดสินใจให้เบอร์ไป เพราะรู้สึกถูกชะตากับคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
“ครับผม แล้วเดี๋ยวผมจะตรู๊ดๆไปหานะครับ จุ๊บๆ^3^”
………………………

ต่อมาไม่นาน เจ้าชายนิชคุณก็เป็นโรคท้องเสียเรื้อรัง หรือทางการแพทย์เรียกว่า ขี้แตกถาวร ทำให้ทางวังหลวง วุ่นวายมาก อูยองจึงใช้โอกาสนี้ พาแจบอมไปอยู่แถวชานเมืองด้วยกัน  แต่หลังจากวันที่แจบอมเจอกับจุนโฮ ทั้ง2ก็ติดต่อกันทางโทรศัพท์อยู่ตลอด
วันหนึ่ง จุนโฮนัดแจบอมมาเจอกันที่ท้ายหมู่บ้าน แล้วพาแจบอมไปอยู่กับตน
“จุนโฮ แล้วอูยองหล่ะ จะทำไง” แจบอมเอ่ยถามด้วยความวิตกกังวน กลัวว่าคนรักจะรู้ว่าตัวเองหนีมาอยู่กับชู้ [อ้าว- -]
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ยอมให้เค้าเอาคุณกลับไปหรอก เชื่อใจผมนะที่รัก” จุนโฮกอดแจบอมแน่น ย้ำเตือนถึงคำพูดของตนเอง
.............................
วันหนึ่ง ขณะที่จุนโฮและแจบอมช่วยกันแร่เนื้อควายอยู่นั้น ก็มีคนมาเคาะประตูที่หน้าบ้าน
“ใครมาตั้งแต่เช้านะ...” จุนโฮบ่นเบาๆ
“เดี๋ยวฉันออกไปดูเอง” แจบอมเอ่ยขึ้น แล้ววิ่งไปที่หน้าประตู

“มาหาใครครับ.........จุนซู.....” แจบอมเสียงเบาลงเรื่อยๆด้วยความตกใจ
“ครับพี่ ผมเอง ผมตามหาพี่นานมากรู้มั้ยครับ “พูดจบจุนซูก็ดึงแจบอมมากอดทันที
“ออกไปนะคนใจร้าย..ฮึก...นายหายไปไหนตั้ง5ปี! นายทิ้งพี่ให้อยู่กับเจ้าแทคเพียงลำพัง! ฮือออๆ....”
แจบอมตีจุนซูไม่ยั้ง
“พี่ครับผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ เราไปคุยกันที่อื่นเถอะฮะ “ ว่าแล้วจุนซูก็พาแจบอมไปที่ทุ่งหญ้าหลังเขา

“นายมาทำอะไร” แจบอมถามจุนซูเสียงเย็น
“ผมมาหาพี่ มาหาคนที่ผมรัก...”
“คนรักหรอ ? หึ คนรักกันแล้วเค้าทิ้งกันแบบนี้หรอ!!!!!” แจบอมตะโกนออกมาอย่างสุดกลั้น
“ผมไม่ได้ทิ้งพี่นะ ผมแค่ไปตามหาปลาร้ากลิ่นลาเวนเดอร์ที่พี่อยากได้ไง นี่ไงครับ” จุนซูยื่นถุงปลาร้าให้แจบอม
“ผมเห็นพี่บ่นว่าอยากได้ ผมเลยไปตามหามาให้ รู้มั้ยครับ มันหายากแค่ไหนกว่าจะได้มา แต่เพื่อพี่แล้ว ผมยอมทุกอย่าง..”
“ฮึก...พอแล้ว...พี่รู้แล้ว...ฮืออ” เมื่อได้ยินดังนั้น แจบอมถึงกับน้ำตาหกทันที โผกอดจุนซูแน่นด้วยความคิดถึง
“ผมตกใจมาก พอกลับมาแล้วไม่เจอพี่ พอไปถามเจ้าแทค เค้าก็เอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดไรทั้งนั้น”
“ฮึก...เจ้า...เจ้าเป็นไงบ้าง...”
“เค้าดูเศร้าๆแปลกๆนะครับ”
“ฮึก..หรอ...”
“แจบอม!!!!!!!!!!!”
“จุนโฮ 0.0!!” จุนโฮเห็นว่าคนที่ตนรักยืนกอดกับใครไม่รู้ จึงรีบวิ่งเข้ามาทันที
“แกเป็นใคร กล้าดียังไงห๊า “ พูดจบก็สวนมัดใส่จุนซูทันที
“แกนั้นแหละ เป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาเรียกชื่อคนรักของฉัน” จุนซูก็ไม่ยอมเช่นกัน เตะจุนโฮทันที
“แจบอม...ที่รัก!!!” อูยองที่มาจากไหนไม่รู้ วิ่งมากอดแจบอมจากข้างหลัง
“อูยอง....” แจบอมเรียกชื่ออีกคนเสียงเบา
“แกเป็นใคร! “ จุนซูและจุนโฮตะโกนพสานเสียงพร้อมเพรียงกันทันที เมื่อเห็นคนแปลกหน้า มากอดแจบอม
“ฉันก็ผัวเจย์อ่ะสิ พวกแกอ่ะ เป็นใคร” อูยองตอบกลับไปแบบกวนๆ
“หนอย กล้าพูดนะด้ง!” นิชคุณขี่ม้าตรงมาที่อูยองทันที
“เจ้าชาย!” ทุกคนเอ่ยออกมาเสียงดัง
“จำไว้พวกแมลงหวี่ทั้งหลาย แจบอมเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!!! “ นิชคุณประกาศความเป็นเจ้าของเสียงดัง
“ไม่ใช่ซักหน่อย!!!!!!!!!!!!!!” อยู่ดีๆก็มีเสียงอีกคนค้านขึ้นมา เรียกความสนใจจากทุกคนทันที
“เจ้าแทค.....” แจบอมเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่น
“ปาร์คแจบอม เค้าเป็นของผม ตั้งแต่แรก และตลอดไป! “แทคยอนตะโกนทันที
“พวกแก มากไปแล้ว ย๊ากกกก” ทุกคพูดขึ้นมาพร้อมกัน แล้วเข้ามะรุมมะตุ้มกันทันที ทำเอาแจบอมเหวอไปเลยทีเดียว

ระหว่างที่ชายรูปงามทั้ง5ต่อสู้แย่งชิงแจบอมอยู่นั้น ก็มีชายแปลกหน้าอีกคน มาจูงมือแจบอมออกไป
“พี่หม่ำ ผมรอพี่ตั้งนาน ทำไมมารับผมช้าจังหล่ะฮะ” แจบอมเอ่ยขึ้นมาอย่างน้อยใจ
“โถ่แม่ยอดยาหยี  พี่ติดธุระนิดหน่อยหน่ะจ้ะ เลยมารับคนสวยช้าไปหน่อย งั้นเดี๋ยววันนี้พี่ทำแย้ผัดเผ็ดให้กินเป็นการไถ่โทษนะจ้ะ” หม่ำพูดขึ้น พร้อมกับหอมแก้มแจบอมฟอดใหญ่
“คิกๆ ครับผม ที่รักของผมน่ารักจริงๆ “ แจบอมหัวเราะชอบใจ พร้อมกอดหม่ำแน่น แล้วทั้ง2ก็เดินกลับบ้านไป

หลังการต่อสู้

“แฮ่กๆ เหนื่อยจัง” อูยองบ่นออกมาพร้อมปาดเหงือ
“ฮือออ...แจบอมเค้าทิ้งพวกเราไปแล้ว” จุนโฮและแทคยอนร้องห่มร้องไห้ แล้วกอดกันกลม
“โอ้ เตี้ยน้อยของผม เจ้าทำร้ายข้าได้ลงคอ...ปู้ดดด...” นิชคุณเพ้อขึ้นมาเบาๆ พร้อมปล่อยลมที่เกิดจากโรคของตัวเอง -0-
“โอ้ เจ้าชาย ทำไมกลิ่นตดท่านช่างหอมหวานเยี่ยงนี้ “จุนซูเอ่ยออกมา พร้อมตรงเข้าไปดมตูดนิชคุณอย่างหลงใหล
“จริงหรอ เค้าเขินนะตัวเอง >//////<…..ปู้ดดด...ป้าดดด...แปร๊ดด.. “
“ว้าว ทำไมทุกคนช่างงดงามได้เยี่ยงนี้”
“ใช่แล้ว อ่ะฮ้า มีเสน่ห์ที่น่าหลงใหล”
“oh yeah ทำไมถึงเซ็กซี่เช่นนี้”
และแล้ว ทั้ง5ก็เกิดอาการ ตกหลุมรักด้วยกันเอง จึงตกลงที่จะเล่น 5P ครองรักกันชั่วกาลปาวสาร ฮี้วววว

THE END

 
..ไรเตอร์ ลั้นลา..

“ชานซอง ไรเตอร์ขอโทษนะที่ไม่ได้ให้ชานซองแสดงด้วย ไรเตอร์ลืม-*- ”
“ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้วแหละ ขืนให้ผมไปเล่นบทรักกับคนอื่น เดี๋ยวพี่โหน่งเค้าจะหึงเอา อิอิ>/////<”
“อ้อ ค่ะ....- -”